ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ | ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ 780

ετά την νύχτα της ενεργοποίησης μετά την νύχτα της Μεταλλικής Λειτουργίας τέσσερις μορφές εμφανίζονται διαδοχικά μπροστά στον Πολέμαρχο 780 των Ελ. Μέσω των μορφών αυτών μπορεί
κάποιος να ξεχωρίσει το παθιασμένο ενδιαφέρον του Πολεμάρχου για τον κόσμο των μορφών.

 Για αυτόν οι μορφές δεν μπορούν να προέλθουν από την αλλαγή που συμβαίνει στον αισθητό κόσμο. Οι μορφές υποδεικνύουν σε ποικίλα επίπεδα, τον τρόπο με τον οποίον τα αισθητά όντα εκφράζονται: η «ιστορία» του κόσμου ίσταται υπεράνω κάθε μορφογενέσεως. Ο Φ10ΟΙΣ πέραν του ατόμου, αναγνωρίζει το γένος και το είδος .

Μπορεί κάποιος να διακρίνει εδώ ένα είδος λεπτής προκλήσεως προς τον ατομικισμό: «Το μοναδικό και το τυπικό αλληλοαποκλείονται» Όπως το βλέπει ο Πολέμαρχος Φ10ΟΙΣ  το σύμπαν είναι έτσι εκείνο, όπου οι Μορφές δίδουν στις εποχές την μεταφυσική σημασία τους. 

Ο Στρατιώτης του Χάλκινου στρατού  είναι πρωτίστως μάρτυρας της άρχής και του τέλους του πολέμου με τα Κρόνια όντα. 
Οι πόλεμοι που έδιδαν προτεραιότητα στον ιπποτισμό, που ήσαν οργανωμένοι γύρω από τις έννοιες της δόξης και της τιμής, που γενικώς σεβόταν τους αμάχους και που διέκριναν ξεκάθαρα μεταξύ του Μετώπου και των Μετόπισθεν. 

«Οι Ωμέγα πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι δυνατότερος από την ύλη..»,Αν και στην επόχη αυτή η ύλη είναι πίο πάνω σε αξία.Ο υλικός αυτός παράγοντας σηματοδοτεί την εισόρμηση και την κυριαρχία της τεχνολογίας. Η τεχνολογία επιβάλλει τον δικό της νόμο, τον νόμο της απουσίας προσωπικότητας και του ολοκληρωτικού πολέμου-ενός πολέμου ταυτοχρόνως μαζικού και αφηρημένου στην ωμότητά του. Μέτα όμως απο την νύχτα της ενρεργοποίησης του Κώδικα των Ελ όλα αυτά άλλαξαν.
Ο ηρωισμός του Ωμέγα  είναι απρόσωπος, διότι αυτό που μετράει περισσότερο για εκείνον δεν είναι πλέον ο σκοπός ή το αποτέλεσμα της μάχης. Δεν πρόκειται για το εάν θα κερδίσει ή θα χάσει, εάν θα ζήσει ή θα πεθάνει. Αυτό που μετράει είναι η πνευματική προδιάθεση που τον οδηγεί να αποδεχθεί την ανώνυμη θυσία του. Υπό αυτήν την έννοια, ο Στρατιώτης του Χάλκινου στρατού  είναι εξ ορισμού ένας Άγνωστος Στρατιώτης, ο οποίος σχηματίζει ένα σώμα, στην πλήρη κυριολεξία του όρου, με την μονάδα, στην οποίαν ανήκει, σαν ένα δένδρο, όπως η ιερή βελάνιδία της Κάλλικουμ,  το οποίο δεν αποτελεί απλώς μέρος, αλλά μία υποδειγματική ενσάρκωση του δάσους.

Το ίδιο ισχύει για τον Εργάτη τών Ωμέγα,Το κοινό στοιχείο του Στρατιώτου και του Εργάτου είναι η ενεργός απουσία προσωπικότητας. Αμφότεροι είναι τέκνα της μήτρας των ¨ΟΛη-Ι-Οξ.  Ο Στρατιώτης και ο Εργάτης έχουν, εν τέλει, τον ίδιον εχθρό: την κάθε Κρόνια ακρίδα η οποία θα έρθει στην επιφάνεια της Γαίας με το άνοιγμα τών Πυλών.  
Ο Εργάτης και ο Στρατιώτης, που έχει επιστρέψει από το Μέτωπο, επίσης, θέλουν να καταστρέψουν, προκειμένου να δημιουργήσουν, να απομακρύνουν τα τελευταία κουρέλια του ατομικισμού, προκειμένου να ιδρύσουν έναν καινούργιο κόσμο πάνω στα συντρίμμια της παλαιάς «απολιθωμένης μορφής ζωής»

Ωστόσο, ενώ ο Στρατιώτης ήταν μόνον το παθητικό αντικείμενο της κυριαρχίας  ο Εργάτης, αντιθέτως, αναζητά εν πλήρει συνειδήσει να επιδοκιμάσει.
 Ο Στρατιώτης Ωμέγα του Μετώπου περιόρισε τον εαυτό του, για να ενσαρκώσει νέα πρότυπα συλλογικής υπάρξεως. 

Ο Εργάτης Ωμέγα , από την πλευρά του, αποσκοπεί στο να καταστήσει νόμο ολόκληρης της κοινωνίας.
Ο Εργάτης με τον τρόπον αυτόν δεν είναι μόνον ο άνθρωπος που εργάζεται (η πλέον κοινή σημασία) περισσότερο απ’ ό,τι ο άνθρωπος μίας κοινωνικής τάξεως, π.χ. μίας δεδομένης οικονομικής κατηγορίας (η ιστορική σημασία). Είναι ο Εργάτης με μία μεταφυσική έννοια: αυτό που αποκαλύπτει την Εργασία ως τον γενικό κανόνα ενός κόσμου, ο οποίος αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στην αποτελεσματικότητα και την παραγωγικότητα, ακόμα και στην πολυτέλεια και την ανάπαυση.